പൊന്നിന്‍ കുരിശു മുത്തപ്പാ പൊന്‍ മല കേറ്റം...
കുറ്റം പറയുന്നവര്‍ എന്ത് തന്നെ പറഞ്ഞോട്ടെ.. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു പേര്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഏകാഭിപ്രായക്കാരാണ്. മലയാറ്റൂരാണോ? മഴ നനഞ്ഞു തന്നെ കേറണം!
ഉരുള്‍ പൊട്ടിയത് പോലെ മഴ പെയ്യുംപോഴാണ്‌ മലയാറ്റൂര്‍ മല കയറണം എന്നാ ആഗ്രഹം ഞങ്ങള്‍ക്കുന്ടായത്
രണ്ടു ബൈക്കുകളിലായി പുറപ്പെട്ടു.
കളമശ്ശേരിയില്‍ പ്രാതല്‍! ആലുവ, എയര്‍ പോര്‍ട്ട്‌, കാലടി വഴി മലയാറ്റൂര്‍.
അടിവാരത്തെത്തിയതെ മഴ തുടങ്ങി! കരുതിയിരുന്ന കുടയും ചൂടി ഞങ്ങള്‍ കയറാന്‍ ആരംഭിച്ചു.
നന്നായി നനഞ്ഞു, നനഞ്ഞു കിതച്ചു. കിതച്ചു വിയര്‍ത്തു, വിയര്‍ത്തു കുളിച്ചു. മുകളിലെത്തി.
ആഹാ... വി. തോമാസ്ലിഹാ മഴക്കാലത്താണ് മലയാറ്റൂര്‍ മലയില്‍ കാലു കുത്തിയതെങ്കില്‍ തിരിച്ചു പോകില്ലായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോയി മുകളില്‍ നിന്നുള്ള മഴ ദൃശ്യങ്ങള്‍
കോടമഞ്ഞും കിഴ്ക്കാം തൂക്കായ ഗര്‍ത്തങ്ങളും. ചിത്രങ്ങള്‍ എടുത്തു.കണ്ടതിനപ്പുറം പകര്‍ത്താന്‍ കഴിയുന്ന ക്യാമറകള്‍ ഇല്ലല്ലോ...
സ്വയംഭൂ ആയ പൊന്‍ കുരിശു കണ്ടു. വന്ദിച്ചു.
വലിയ പള്ളിയില്‍ കയറി കുറച്ചു നേരം ശാന്തമായി ഇരുന്നു പ്രാര്‍ഥിച്ചു.
തിരിച്ചിറങ്ങി.
മഴയുടെ കാഠിന്യം മനസ്സിലാക്കാന്‍ ഒരു വാക്ക് കൂടി.
ഞാന്‍ നന്നായി ഒന്ന് തെന്നി വീണു!
-------------------------
ഓര്‍മ വെച്ച നാള്‍ മുതല്‍ എല്ലാവര്‍ഷവും മുടക്കാത്ത ഒരു പരിപാടിയാണ് മലയാറ്റൂര്‍ യാത്ര. ഒരിക്കല്‍ ബൈക്കില്‍ പോകാനിരുന്ന ഞങ്ങളെ കൂട്ടത്തില്‍ ഒരുത്തന്‍റെ അമ്മാവന്‍ ഒരു ട്രാവലറില്‍ കൊണ്ടു പോകാം എന്നേറ്റു. ഒരു ഫ്രീ ചാന്‍സല്ലേ എന്ന് കരുതി ഞങ്ങള്‍ പുറപ്പെട്ടു.
നല്ല തിരക്കായതിനാല്‍ വണ്ടി താഴ്വാരത്ത് ചെറിയ പള്ളിയുടെ അടുത്ത് പാര്‍ക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. അവിടന്നു നടന്നു അടിവാരത്ത് ചെന്നപ്പോഴേ ടീമിലെ ഇരുപതു പേരും പല വഴിയ്ക്കായിരുന്നു. വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ്‌ എല്ലാത്തിനെയും മുകളില്‍ ചെന്ന ഉടനെ തപ്പിയെടുത്തത്. അപ്പൊ തന്നെ വഴി തെറ്റുന്നവര്‍ താഴെ ഒന്നാം പോയന്‍റില്‍ കാത്തു നില്‍ക്കണം എന്ന് എല്ലാവരോടുമായി പറഞ്ഞു.
ധാരാളം സമയം ക്യൂ നിന്ന് നന്നായി തൊഴുതു. തിരിച്ചിറങ്ങി.
ഒന്നാം പോയന്‍റില്‍ എത്തിയ ആളുകളുടെ എണ്ണം എടുത്തു. 19!
ഒരാളെ കാണാനില്ല. അതും വണ്ടി റെഡിയാക്കി തന്ന കൂട്ടുകാരന്‍. അവനാണെങ്കില്‍ വഴിയും അറിയില്ല. വണ്ടി എവിടെ ഇട്ടെന്നും അറിയില്ല.
കുറച്ചു കൂടി കാത്തിരിക്കാം. ആരോ പറഞ്ഞു. ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞു. കക്ഷിയെ കാണുന്നില്ല.
രണ്ടു പേര്‍ വീണ്ടും മുകളില്‍ കയറാന്‍ സന്നദ്ധരായി. വീണ്ടും ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞു. കാണാനില്ല.
രണ്ടു പേര്‍ ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ സെന്ററില്‍ വിളിച്ചു പറയിപ്പിക്കാനായി പോയി. ഒരു മണിക്കൂറോളം ക്യൂ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. രക്ഷയില്ല.
പിന്നെ അവന്‍ കൊച്ചു പയ്യനൊന്നുമല്ലോ.. തിരിച്ചു വരും എന്ന് ആശ്വസിച്ചു ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയിലേക്ക് പോയി.
മൂന്നു മണിക്കൂര്‍ കാത്തിരുന്നു പൊടിയില്‍ കുളിച്ചു ക്ഷീണിച്ചുവണ്ടിയില്‍ എത്തിയ ഞങ്ങള്‍ അവരവരുടെ സീറ്റ് പിടിച്ചു. അപ്പോഴതാ പുറകില്‍ നിന്നൊരു ശബ്ദം!
നിങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴാണോ വരുന്നത്? എന്‍റെ ഒരുറക്കം കഴിഞ്ഞല്ലോ!
കുറ്റം പറയുന്നവര്‍ എന്ത് തന്നെ പറഞ്ഞോട്ടെ.. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു പേര്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഏകാഭിപ്രായക്കാരാണ്. മലയാറ്റൂരാണോ? മഴ നനഞ്ഞു തന്നെ കേറണം!
ഉരുള്‍ പൊട്ടിയത് പോലെ മഴ പെയ്യുംപോഴാണ്‌ മലയാറ്റൂര്‍ മല കയറണം എന്നാ ആഗ്രഹം ഞങ്ങള്‍ക്കുന്ടായത്
രണ്ടു ബൈക്കുകളിലായി പുറപ്പെട്ടു.
കളമശ്ശേരിയില്‍ പ്രാതല്‍! ആലുവ, എയര്‍ പോര്‍ട്ട്‌, കാലടി വഴി മലയാറ്റൂര്‍.
അടിവാരത്തെത്തിയതെ മഴ തുടങ്ങി! കരുതിയിരുന്ന കുടയും ചൂടി ഞങ്ങള്‍ കയറാന്‍ ആരംഭിച്ചു.
നന്നായി നനഞ്ഞു, നനഞ്ഞു കിതച്ചു. കിതച്ചു വിയര്‍ത്തു, വിയര്‍ത്തു കുളിച്ചു. മുകളിലെത്തി.
ആഹാ... വി. തോമാസ്ലിഹാ മഴക്കാലത്താണ് മലയാറ്റൂര്‍ മലയില്‍ കാലു കുത്തിയതെങ്കില്‍ തിരിച്ചു പോകില്ലായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോയി മുകളില്‍ നിന്നുള്ള മഴ ദൃശ്യങ്ങള്‍
കോടമഞ്ഞും കിഴ്ക്കാം തൂക്കായ ഗര്‍ത്തങ്ങളും. ചിത്രങ്ങള്‍ എടുത്തു.കണ്ടതിനപ്പുറം പകര്‍ത്താന്‍ കഴിയുന്ന ക്യാമറകള്‍ ഇല്ലല്ലോ...
സ്വയംഭൂ ആയ പൊന്‍ കുരിശു കണ്ടു. വന്ദിച്ചു.
വലിയ പള്ളിയില്‍ കയറി കുറച്ചു നേരം ശാന്തമായി ഇരുന്നു പ്രാര്‍ഥിച്ചു.
തിരിച്ചിറങ്ങി.
മഴയുടെ കാഠിന്യം മനസ്സിലാക്കാന്‍ ഒരു വാക്ക് കൂടി.
ഞാന്‍ നന്നായി ഒന്ന് തെന്നി വീണു!
-------------------------
ഓര്‍മ വെച്ച നാള്‍ മുതല്‍ എല്ലാവര്‍ഷവും മുടക്കാത്ത ഒരു പരിപാടിയാണ് മലയാറ്റൂര്‍ യാത്ര. ഒരിക്കല്‍ ബൈക്കില്‍ പോകാനിരുന്ന ഞങ്ങളെ കൂട്ടത്തില്‍ ഒരുത്തന്‍റെ അമ്മാവന്‍ ഒരു ട്രാവലറില്‍ കൊണ്ടു പോകാം എന്നേറ്റു. ഒരു ഫ്രീ ചാന്‍സല്ലേ എന്ന് കരുതി ഞങ്ങള്‍ പുറപ്പെട്ടു.
നല്ല തിരക്കായതിനാല്‍ വണ്ടി താഴ്വാരത്ത് ചെറിയ പള്ളിയുടെ അടുത്ത് പാര്‍ക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. അവിടന്നു നടന്നു അടിവാരത്ത് ചെന്നപ്പോഴേ ടീമിലെ ഇരുപതു പേരും പല വഴിയ്ക്കായിരുന്നു. വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ്‌ എല്ലാത്തിനെയും മുകളില്‍ ചെന്ന ഉടനെ തപ്പിയെടുത്തത്. അപ്പൊ തന്നെ വഴി തെറ്റുന്നവര്‍ താഴെ ഒന്നാം പോയന്‍റില്‍ കാത്തു നില്‍ക്കണം എന്ന് എല്ലാവരോടുമായി പറഞ്ഞു.
ധാരാളം സമയം ക്യൂ നിന്ന് നന്നായി തൊഴുതു. തിരിച്ചിറങ്ങി.
ഒന്നാം പോയന്‍റില്‍ എത്തിയ ആളുകളുടെ എണ്ണം എടുത്തു. 19!
ഒരാളെ കാണാനില്ല. അതും വണ്ടി റെഡിയാക്കി തന്ന കൂട്ടുകാരന്‍. അവനാണെങ്കില്‍ വഴിയും അറിയില്ല. വണ്ടി എവിടെ ഇട്ടെന്നും അറിയില്ല.
കുറച്ചു കൂടി കാത്തിരിക്കാം. ആരോ പറഞ്ഞു. ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞു. കക്ഷിയെ കാണുന്നില്ല.
രണ്ടു പേര്‍ വീണ്ടും മുകളില്‍ കയറാന്‍ സന്നദ്ധരായി. വീണ്ടും ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞു. കാണാനില്ല.
രണ്ടു പേര്‍ ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ സെന്ററില്‍ വിളിച്ചു പറയിപ്പിക്കാനായി പോയി. ഒരു മണിക്കൂറോളം ക്യൂ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. രക്ഷയില്ല.
പിന്നെ അവന്‍ കൊച്ചു പയ്യനൊന്നുമല്ലോ.. തിരിച്ചു വരും എന്ന് ആശ്വസിച്ചു ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയിലേക്ക് പോയി.
മൂന്നു മണിക്കൂര്‍ കാത്തിരുന്നു പൊടിയില്‍ കുളിച്ചു ക്ഷീണിച്ചുവണ്ടിയില്‍ എത്തിയ ഞങ്ങള്‍ അവരവരുടെ സീറ്റ് പിടിച്ചു. അപ്പോഴതാ പുറകില്‍ നിന്നൊരു ശബ്ദം!
നിങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴാണോ വരുന്നത്? എന്‍റെ ഒരുറക്കം കഴിഞ്ഞല്ലോ!
0 comments:
Post a Comment